استایل هیپی‌ و تاثیری که در مد گذاشت

 

این مطلب در دسته بندی استایلینگ و در وبسایت بک استیج - پشت صحنه دنیای مد نوشته شده. با ما همراه باشید.

فلسفه  جنبش هیپی، با الهام از شیوه‌ی زندگی بی قیدوبند، در بطن جامعه‌ای خاص در آمریکا در اواخر دهه۶۰  متولد ‌شد. خاستگاه جنبش هیپی در اصل جریان‌های هنری و ادبی نوظهوریست که معیارهای  حاکم در آن زمان و به ویژه معیارهای موجود در حوزه موسیقی را از قیدوبندهای حاکم رها می‌ساخت. در این خصوص ما می‌توانیم از گروه‌های افسانه‌ای راک مانند پینک فلوید، دِ دورز و رولینگ استونز یاد کنیم.گیتاریست معروف جیمی هندریکس ، و همچنین خوانندگان سرشناسی چون جنیس جاپلین ، باب دیلن و جان لنون ، تبدیل به نمادهایی برای این جنبش آزادی خواهانه شده اند.

این جنبش از سوی جوانانی که بعد از جنگ (ویتنام) قراردادها و الگوهای اقتصادی زمان خود را رد ‌کردند، به وجود آمد، و این ضدّ فرهنگ در سال ۱۹۶۹ در فستیوال ووداستاک به اوج خود رسید. هیپی‌ها تمایل دارند جامعه را از طریق آرمان ها و پیام‌های صلح آمیز خود تغییر دهند. مفاهیم اصلی این فرهنگِ جایگزین،  برگرفته از آثار ادبی نیاکانشان، مانند جک کرواک، آلن گینزبرگ، ویلیام باروز، گرگوری کورسوو گری اسنایدر است.

تاریخچه هیپی‌ها

هیپی‌های دهه ۶۰ بخش کوچکی در یک دهه پر فراز و نشیب تغییرات اجتماعی بودند. پیشرفت سریع فناوری، انقلاب موسیقی و جنبش‌های حقوق مدنی، همگی در دهه ۱۹۶۰ همراه هم شدند و موج بزرگی ایجاد کردند. پس از سپری شدن نزدیک به بیست سال از شکوفایی پس از جنگ، ترور جان اف کندی در سال ۱۹۶۳ و تشدید جنگ بین آمریکا و ویتنام زمینه را برای ناآرامی بیش تر در میان مردم آمریکا فراهم کرد. چشم اندازها در سراسر کشور به سمت آسیب پذیری و حتی بی اعتمادی سوق یافت. از این رو، موجی از اعتراضات، بدبینی‌ها و فعالیت‌های سیاسی به خصوص در میان نسل جوان‌تر شکل گرفت. این دانشجویان با میل شدیدی که برای ابراز وجود داشتند روز به روز تاثیر گذار‌تر می‌شدند و به ضد فرهنگ نمادین دهه ۱۹۶۰ تبدیل شد یعنی هیپی‌ها.

 

نقش و نگارهای ضد مد هیپی ، لباس‌های پوشیده شده از چاپ گل، رنگ‌های شاد و تیز، علائم صلح ، موهای بلند و شلوارهای سوخته و پاره و اظهارات رادیکالی آن‌ها در دنیای مد باعث شد که آمریکا را به زور در اواسط دهه ۱۹۶۰ به دست بگیرند. تا اینکه در اواسط دهه ۷۰ به هنجار تبدیل شدند.

اما سوالی که پیش می‌آید این است که‌ چگونه این اتفاق افتاد و چطور به این سرعت رشد کرد؟

این موضوع ارتباط زیادی با پوشاک داشت. این مقاله شرح مختصری از تاریخچه هیپی‌های دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی و نوع پوشش این سبک است.

هیپی‌ های دهه ۶۰

اگر این سوال را در اواخر دهه ۱۹۶۰ از یک تاجر می پرسیدید، قطعا تصویر زیبایی از هیپی‌ها را ترسیم نمی‌کرد. به هیپی‌های آن زمان معمولاً به چشم انسان‌هایی کثیف و معتاد به مواد مخدر نگاه می‌کردند. تمایل هیپی‌ها به شورش و اخلال، آن‌ها را در تضاد با کشوری قرار داد که هنوز در بند فرهنگ حصار سفید دهه ۵۰ امریکا بود. در حالی که سبک و ایده‌آل آن‌ها در اواخر دهه ۱۹۶۰ محبوبیت بیشتری پیدا می‌کرد، برچسب “هیپی” همیشه بدنامی را با خود به همراه داشت. از طریق مطبوعات و مردم اتهامات مختلفی به آن‌ها زده می‌شد. اتهاماتی مانند مصرف مواد مخدر، فساد، افراط گرایی سیاسی، توطئه و ارتباط با رهبر فرقه چارلز مانسون.

هیپی‌های دهه ۶۰ دانشجویانی با روحیه آزاد، عمدتا سفیدپوست از طبقه متوسط در کالج‌های لیبرال، به ویژه دانشگاه برکلی و سانفرانسیسکو بودند. ریشه و الهام آن‌ها از تفکر ضد استقرار، ضد مادی گرایی و فحاشی بود. این خود هیپی‌ها بودند که استفاده از داروهای روانگردان را رواج دادند، موسیقی تجربی را برای ابراز وجود ایجاد کردند و فلسفه‌ای غنی‌تر راجع به زندگی، تجربه و هماهنگی با طبیعت به‌وجود آوردند. لذت طلبی هیپی و زندگی در لحظه را می‌توان در یک شعار از آن‌ها خلاصه کرد: “اگر دوست دارید ، آن را انجام دهید.”

امروزه هیپی‌ها را بیشتر به عنوان گروهی از طرفداران صلح به یاد می‌آورند. گرایش‌های سیاسی آن‌ها با تعریف “چپ‌گرای جدید” و همچنین فعالان مدرن محیط زیست شناخته می‌شود. وجود آن‌ها باعث محبوبیت غذاهای ارگانیک، چاپ باتیک، یوگا، مد بوهمین تشکیل نگرش “زندگی کنید و بگذارید زنده‌ها زندگی کنند ” شد. حتی پس از گذشت بیش از پنجاه سال، هنوز هم هیپی‌های دهه ۶۰ از نفوذ و جذابیت اجتماعی کافی برای ایجاد جوامع نئو هیپی در افراد و مد برخوردار هستند.

مد هیپی

مدل لباس‌های هیپی دهه ۱۹۶۰ همیشه پیراهن و پارچه‌های رنگی نبود. در حقیقت، پایه و اساس آنچه هیپی‌ها پوشیدند، به ویژه در آغاز، شبیه سبک بیت نیک در دهه‌های گذشته بود. پالت‌های رنگی کم رنگ، الگوهای پایه و لباس‌های کاملاً ساده مورد استفاده قرار می‌گرفتند. پیراهن‌های کار، شلوارجذب، ژاکت‌های پشمی، تیشرت‌ها و کفش های پارچه‌ای، لباس‌های اولیه هیپی را برای زنان و مردان تشکیل می دادند.

اما در طی پنج سال بین ۱۹۶۴ و ۱۹۶۹، مد هیپی کاملا تغییر کرد. شلوارها گشاد شدند. رنگ‌ها تند و تیز و الگوهای پیچیده شد و بته جقه و ماندالاها بسیار مورد توجه قرار گرفتند. سال ۱۹۶۸ اوج قدرت گل و شیک‌پوشی هیپی بود. روی شلوار‌های جین تغییرات زیادی ایجاد می‌کردند. آن‌ها را گلدوزی و یا با وصله تزیینشان می‌کردند. گاهی روی آن‌ها نقاشی می‌کشیدند و یا آن‌ها را پاره می‌کردند. این نوع لباس‌ها خیلی زود مورد توجه عموم مردم قرار گرفت و مردم عادی نیز تلاش می‌کردند از آیتم‌های استایل هیپی‌ها در لباس‌هایشان استفاده کنند. با این‌حال هیپی‌ها همواره سعی می‌کرند یک قدم از بقیه جلوتر باشند و همواره سبکی متفاوت را ارائه می‌دادند. در آن زمان، هیپی‌ها منبع الهامی بی پایان برای ترندهای جدید مد، طرح‌ها و رنگ‌های جدید برای طراحان مد بودند. شورش و تأكید آن‌ها بر جلب توجه، زمینه را برای یك دهه فردگرایی، بلند پروازی و لباس‌های راحتی دهه ۱۹۷۰ فراهم كرد.

هیپی سبکی مقابل هنجار‌ها

هیپی‌ها اغلب از رنگ‌های درخشان در پوششان استفاده می‌کردنند که نمایشی از زندگی کولی‌وار یا غیر شهری به‌ نظر می‌رسید. جنبش هیپی بیان شخصی را ارتقا داد. هنجارهای جنسیتی را کنار زد و از برابری برای همه حمایت کرد. مردان موهای خود را بلند و اصلاح نشده با خط ریش‌های بلند نگه می‌داشتند. در مقایسه با مدل موهای کوتاه و واکس زده مردانه دهه‌های گذشته، مردان هیپی ظاهری زنانه‌تر داشتند. زنان انواع دامن‌های ماکسی بلند تا دامن‌های کوتاه را دوباره تعریف کردند. از گل‌ها و لباس‌‌هایی با چاپ‌های گل به عنوان نمادی از صلح و عشق استفاده می‌کردند.

استایل غیرمعمول‌شان شامل جلیقه‌، شلوارهای دم‌پاگشاد، دامن‌های بلند و موتیف آسیایی، آفریقایی و آمریکای لاتین بود که نتیجه‌ی خرید از دست‌دوم فروشی‌ها یا بازیافت لباس‌های کهنه بود؛ تونیک‌ها، چاپ باتیک، رنگ کردن بدن، پیرسینگ و تتو همگی به کار گرفته شدند تا نسل جدید خود را از زندگی محافظه کارانه والدین خود دور کند.

لباس‌ها

زنان هیپی غالباً لباس‌های گشاد و راحت، تاپ‌ها و پیراهن‌های گل گلی کودکانه، پیراهن‌های ماکسی و شلوارهای دمپاگشاد می‌پوشیدند. این نمایانگر تغییری بزرگ در لباس‌های رسمی و پیراهن‌هایی با دامن A مانند در اوایل دهه 1960  بود. لباس‌های آزاد با رنگ‌های شاد در این استایل، بیشتر شبیه یک پاسخ کوبنده به مد دهه‌های 1940 و 1950 میلادی بود؛ اما طولی نکشید که هیپی‌ها به سرعت جایگاه خود را در چرخه صنعت پیدا کردند و در قدمی فراتر به استایل جهانی دهه ۱۹۷۰ میلادی تبدیل شد.

علاوه بر این، تغییری در پارچه های محبوب ایجاد شد. ظهور امکانات گرمایشی در خانه‌ها و اتومبیل‌ها استفاده از لباس‌های سبک تر را به یک ضرورت تبدیل کرد. دیگر کت‌های پشمی تمام قد با کت‌های مخملی و بارانی‌ها جایگزین شده بودند. پارچه های نرم و سبک نیز محبوبیت بیشتری پیدا کردند. پنبه سبک، تور، نوعی پارچه ابریشمی، ابریشم مصنوعی و مواد براق از لبباس‌های کاربردی آن دوران شناخته شد.

 

کفش و اکسسوری‌ها

کفش‌های لژدار، از پوشاک اصلی دهه ۷۰ میلادی بودند. طول کفش‌ها تا ۴ اینچ بود و کف آن‌ها ضخیم، بلند و صاف بودند. جواهرات محبوب آن زمان الهام گرفته از طبیعت یا طرح‌های دست‌ساز آمریکایی‌های بومی بود. گردنبندها دارای مهره، علائم صلح، گل، آویز و زنگوله بود. دستبندهای دوستی نیز در این دوره محبوب شدند. دستبندهای بافته شده از نخ‌های رنگارنگ به راحتی قابل تهیه و هدیه دادن بودند. لوازم جانبی مو شامل بانداناهای طرح‌دار، سربندهای نازک و تاج گل بود.

اکسسوری‌های مورد علاقه‌ی مردان و زنان این سبک شامل: سربندها، روسری‌ها، گردنبندهای بلند، عینک‌های شیشه گرد، گوشواره‌ها، النگوهای بزرگ و دستبندهای متعدد بود.

گل‌ها تاثیرگذار تر از همیشه

شاید تا به حال آنقدر درباره این موضوع صحبت شده‌است که اکنون یک کلیشه یا حتی یک شوخی است. اما گل‌ها بسیار نمایانگر جنبش هیپی بودند. هیچ چیز به اندازه یک گل، صلح و عشق را نشان نمی‌داد. نقش‌های گل در تاپ‌ها و لباس‌ها بسیار مورد استفاده قرار می‌گرفتند و تکه‌های گل، دامن و شلوار جین را تزئین می‌کردند. از گل‌ها برای تزيین موها نیز استفاده می‌شد و طرح‌های گل روی صورت و بدن کشیده می‌شد. هیپی‌ها اعتقاد داشتند که در برابر زشتی‌های جهان، نشان دادن زیبایی طبیعی هرچه بیشتر ، اهمیت بسیاری دارد.

 

 

آرایش

در حالی که آرایش دهه ۵۰ لب‌ها را برجسته می کرد، آرایش دهه ۶۰ توجه ویژه‌ای به چشم داشت، با مژه‌های مصنوعی بزرگ و آرایش چشم اغراق آمیز که توییگی استفاده می‌کرد. هیپی‌ها به طور کلی از لوازم آرایشی دوری می‌کردند، اما برای رویدادهای خاص از طراحی روی چهره لذت می‌بردند. طرح‌هایی مانند تصاویر گل‌های بابونه، رنگین کمان و سایر مضامین طبیعی بر روی گونه‌ها یا پیشانی آن‌ها. در این دوره نقاشی روی بدن تمام بدن را به بوم نقاشی تبدیل کرد. البته بر خلاف تتوهای امروزی، تمام طرح‌هایی که روی بدن کشیده می‌شد قابل شستشو بودند.

 

سبک های امروزی جنبش هیپی

آزادی‌های دهه ۱۹۶۰ هنوز بر دنیای مد تأثیر می‌گذارند. راحتی و آزادی این جنبش، مفهومی است که هرگز از بین نرفت. هنوز هم ، می‌توان دختران را با دامن‌های مینی و چکمه‌های تا زانو دید. کفش‌های لژ دار از محبوبیت بیشتری برخوردار شده‌اند و به سبک‌های مختلفی عرضه می‌شوند. سبک بوهمین که از شاخه‌های سبک هیپی است چندین بار در سال‌های گذشته مد شده‌است. همین طور طرح‌های گل‌دار و بانداناهایی با چاپ باتیک هنوز هم قابل استفاده هستند. فشن شوها و مجموعه‌های مد امروزی، سبک‌های جایگزین دهه ۱۹۶۰ را منعکس می‌کنند، و تعداد بیشماری از سجاف، انواع شلوار، ترکیب رنگ‌ها و اشکال لباس را ارائه می‌دهد.

شباهت‌ها و تفاوت‌های استایل هیپی و بوهو

بوهمین‌ها و هیپی‌ها از جهات مختلفی به هم شباهت دارند. اصلی‌ترین تفاوت آن‌ها در سبک پوشش آن‌هاست. هیپی‌ها دنبال آزادی هستند و هر نوع لباسی حتی غیر متعارف و بی‌ربط به مد روز را می‌پوشند، اما بوهمین‌ها زیبایی‌شناسی خاصی در استایلشان رعایت می‌شود. بوهمین‌ها مدی زنانه و طریف را می‌پسندند و ریشه آن‌ها به قومیتی خاص برمی‌گردد.

 

استایل بوهو و استایل هیپی از سری سبک لباس های یونیسکس است که این روزها بسیار طرفدار دارد.سبک های بوهو و هیپی بسیار شبیه یکدیگر هستند. هر دو این سبک لباس های یونیسکس و پارچه های طرح دار را در سبک خود دارند.  هر دو شامل پارچه های طرح دار و شلوغ و رنگی, کلاه های متنوع, چکمه و صندل, انواع جواهرات مخصوص این سبک هستند.و این یعنی استایل  بوهمین و استایل هیپی به شما آزادی لازم را برای پوشیدن مدل های مختلف را می دهند. این نوع سبک ها بسیار راحت و با رنگ های بسیار شاد جای خود را بین خانم ها و آقایان باز کرده است. جالب است بدانید بعضی از طرح ها و لباس های هندی نیز می تواند در این دسته قرار گیرد.

این روزها شاهد خانه هایی با چیدمان سبک هیپی استایل (به اصطلاح سبک کولی) و یا بوهو استایل نیز هستیم.