تاریخچه عکاسی مد

با وجود مشقت‌ها و مشکلاتی که در بحث عکاسی محصولات و تبلیغات آن‌هاست چه نیازی به دانستن و مطالعه تاریخچه عکاسی مد است؟ در پاسخ به سوال بیان شده باید گفت که تاریخ سبب شناخت عمیق و درک ما می‌شود

این مطلب در دسته بندی عکاسی مد و در وبسایت بک استیج - پشت صحنه دنیای مد نوشته شده. با ما همراه باشید.

پیشرفت‌ها و حرکت‌های زیادی در این صنعت صورت گرفته است که در نتیجه آن می‌توانیم دنیای عکاسی مد را آن گونه که اکنون هست ببینیم.

اولین عکاسی مد

هارپر بازار و ووگ اولین مجلات مد بودند که در اواخر 1880 تاسیس شدند. در ابتدا تصاویری داشتند که با دست کشیده می‌شد. اما در سال 1909، ناست(conde nast) با خرید سهام مجله ووگ، آن را از یک مجله اجتماعی آمریکایی به یک نشریه مد کلاس بالا تبدیل کرد. او بارون ادولف را در سال 1913 استخدام کرد. این عکاس آلمانی، عکس‌هایی از مدل‌ها، بازیگران و اشراف‌زاده‌ها برای ووگ تهیه کرد.
بسیاری بر این باور هستند که آمریکایی‌ها در این زمینه اولین و پیشگام بودند، شاید این را بتوان براساس ادعای ادوارد استیچن (Edward Steichen) دانست.

این مشارکت عکاسان مهم مد پاریسی چون: میسون رولتلینگر (Maison Reultlinger)، هنری منواِل (Henri Manuel)، فردریک بویسونس(Feredric Boissonnas) و هنری فوکس تلبوت (Henry Fox Talbot) را در اوایل 18881 پنهان کرده است. استیچن با گرفتن عکس‌هایی از لباس طراحی شده توسط پل پوآره (Paul Poiret)، و چاپ شدن این عکس‌ها در شماره آوریل 1911 مجله ARt et Decoration ، چاپ شد و آن‌ها را اولین عکاسی مد مدرن شناخته شد. عکاسی از لباس که صرفا به دنبال به تصویر کشیدن لباس و شی نبود. بلکه حسی از کیفیت فیزیکی و حسی آن‌ها منتقل می‌کرد.

عکاسی در 1930

جنبش فرهنگی سورئالیست، تاثیر عمیقی بر مجلات مد در دهه‌های 1920 و 30 داشت. نقاش‌های سالوادور دالی (Salvador Dalí) و جورجیو دی کیرکو (Giorgio de Chirico) در کنار عکس‌های آوانگارد من‌ری (Man Ray) به نمایش درآمدند. بعضی از عکاسان اصول انقلابی را اتخاذ کردند و سعی کردند از طریق کنار هم قرار دادن غیرمنتظره ادراک را به چالش بکشند. آن‌ها از این موارد برای متحیر کردن و سرگرم کردن استفاده کردند. ادیتور مجله ووگ ادنا وولمن (Edna Woolman) با عصبانیت به کارکنان خود نوشت:”کاملا روی نشان دادن لباس تمرکز کنید و اگر نمی‌توان این کار را با هنر انجام داد، پس لعنت به هنر. لباس را نشان بده.”
یکی دیگر از تغییرات شگفت‌انگیز که تاثیر عمیقی بر عکاسی مد آینده داشت، معرفی رئالیسم بیرونی توسط عکاس ورزشی مجارستانی (martin munkacsi) بود. او از (Lucile brokaw) مدل در ساحل که در حال دویدن بود عکسی تار گرفت که در مجله هارپر بازار نیز به چاپ رسید. این سبک عکاسی بر عکاسی چون ریچارد اودن (Richard Avedon)، هرمن لندشف (Herman Landshoff) و تونی فریسل (Toni Frissel) تاثیر بسیاری گذاشت. جوشش‌های هنری دهه 1930 به خصوص سورئالیسم بر عکاسی بسیار تاثیر گذاشت. عکاسی مد در مجلات شروع به رونق کرد و در دهه 1920 و 1930 عکاسی برندهای مطرح آن زمان چون الساشیاپارلی و شنل را تحت تاثیر قرار داد.

عکاسی مد در جنگ جهانی

عکاسی مد در حدود سال 1939 و در آغاز جنگ جهانی دوم به شدت تحت تاثیر جنگ قرار گرفت. آن چه قبلا صنعت پر زرق و برق و قابل توجه عکاسی مد بود، به دلیل آغاز جنگ جهانی دوم متوقف شد. زیرا در این دوران عکاسی نه تنها به دلیل فقدان مواد و مدل‌ها و مکان‌های امن، بلکه به دلیل این که در این دوران مد امری بیهوده تلقی می‌شد، نادیده گرفته شد. مجلات نیز در این دوران به نقش زنان در دوران جنگ تاکید می‌کردند. لباس‌ها نیز خیلی تحت تاثیر مد قرار نداشت و اغلب ساده، ضخیم، و صرفه‌گرا و متناسب با دوران ویرانی، مرگ و جنگ بودند.  عکاسی استودیویی نیز در زمان جنگ تقریبا حذف شده بود. عکاسان برجسته‌ای چون سسیل بیتون (Cecil Beaton) و لی میلر (Lee Miler) به رویکرد مستند روی آورده بودند. ایالات متحده و اروپا به سرعت از یکدیگر فاصله گرفتند، قدرت صنعت مد و عکاسی پاریس منزوی و در محاصره به آمریکا النتقال پیدا کرد و حال و هوای آمریکایی به خود گرفت. مدل‌هایی با در دست داشتن پرچم آمریکا در کنار ماشین‌های مریکایی ژست می‌گرفتند و فقط ایده‌آل آمریکایی را برآورده می‌کردند.

عکاسی مد پس از جنگ جهانی

تغییرات شگرف در تایخچه عکاسی مد پس از جنگ جهانی دوم توسط مدها و برندهای جدید که به وجود آمدند، رخ داد. نیویورک جانشین پاریسی که مرکز مد بود شد. صنعت طراحی مد پوشاک حاضر آماده آمریکا نیز اولین موفقیت خودش رو به دست آورد. در این زمان دو عکاس با استعداد جوان آمریکایی به نام اروینگ پن (Irving Penn) و ریچار اودان (Richard Avedon) در صنعت عکاسی مد ظاهر شدند و برای سال‎‌ها بر این صنعت تسلط داشتند. پن و اودان به دلیل زیبایی‌شناسی مینیمال خود از تاثیز‌گذارترین افراد شناخته می‌شوند. اودان به دلیل تصویر خیالی خود از زن مدرن، عکاسی مد را متحول کرد و نقش عکاسی مد را دوباره تعریف کرد.

 

عکاسی مد در دهه 1960 و 1970

با تغییرات مد، عکاسی مد نیز در مقایسه با دهه‌های پیشین خود خوجوش‌تر و پر انرژی‌تر شد. ویراستاران نیز سعی می‌کردند از یک سو رقبا را شکست دهند و از سوی دیگر توجه عموم را به سبک و انتخاب لباسی که به آن‌ها پیشنهاد می‌شد را جلب کنند.

تاریخچه عکاسی مد در دهه 1960، به مضامین اجتماعی و عجیب غریبب غریب‌تری دست یافت. یکی از دلایل این امر را می‌توان تغییرات طراحی مد دانست. طراحی‌هایی از سبک‌ های استریت گرفته تا سبک‌های آزادی زنان و سبک فضا و پاپ آرت انجام می‌شد. دهه 70، تعداد عکاسان مد زن نیز رو به افزایش رفت. ووگ آمریکایی در سال 1977 انتشارات خود را کاهش داد. در همین حال ووگ فرانسه، رهبری خلاقانه مد را به دست گرفت و به دو عکاس برجسته خود، هملت نیوتن (Hamlet Newton) و گی بوردن (Guy Bourrdin) استقلال کامل در عکاسی داد.

در این دهه، دوبرا توربویل (Deborah Turbeville) برای اولین بار از مدل‌هایی با اضافه وزن و نه چندان زیبا استفاده کرد. او با این کارش توانست استانداردهای متنوع‌تری را به مد و عکاسی اضافه کند.

پرسپکتیو جدیدی به خصوص در دهه 80 به دلیل مصرف‌گرایی موجود به خصوص در صنعت فشن که تاکنون نیز شاهد آن هستیم ایجاد کرد.

کارهای ژان پل و ایسی میاکه که کارشان توسط اروینگ پن عکاسی می‌شد، بسیار به شکل‌گیری ظاهر عکاس دهه 80 کمک کرد. در دهه 1990 اروینگ پن و هملت نیوتن همچنان بر تسلط‌شان بر مد ادامه دادند. عکاسی مد در این زمان همچنان بازتاب جامعه و نیازهای موجود در آن بود.

جمع‌بندی

اولین عکاسی مد مربوط به دهه 1850 و دربار ناپلئون سوم است. همچنین برخی از اولین عکس‌های تاریخ می‌توان به 1850 و 1860 برای مستندسازی مد در خانه‌های مد پاریس دانست. بارون ادولف (Baron Adolph) با در هم شکستن فرم و غرق کردن عکس‌ها در نور و فضای روشن، عکاسی مد را تغییر داد و چیزی را خلق کرد که ووگ در 1914 آن را عکاسی “هنری” نامید. رویکرد او این ایده را از بایدهای عکاسی مد که شامل عکس از لباس و جزییات آن بود را تغییر داد و از همان اوایل دهه 1940 بازیگران، هنر پیشه‌ها و رقصندگان با لباس‌های زیبا برای عکاسان پرتره ژست می‌گرفتند همان طور که مادرانشان مدل‌هایی برای نقاشان بزرگ پرتره زمانه خود بودند
در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، تمایز بین عکاسی مد، پرتره و عکاسی تئاتر اغلب مبهم بود. عکاسی به عنوان یک ابزار تبلیغاتی تا اوایل قرن بیستم رایج نشد.

 

هوووم نظرتون چیه حالا؟ خوندن تاریخچه عکاسی مد تونست شما رو با سیر تغییر و تحول عکاسی از گذشته تا به امروز آشنا کنه؟

شما از کارهای کدوم عکاس بیشتر خوشتون اومد؟ (من که خودم عاشق کارهای ریچارد اودان شدم)

 

اگر دنبال مطالب بیشتر در این حوزه هستی به “عکاسی مد و عوامل تاثیرگذار و تاثیرپذیر آن” و اگه می‌خوایی بدونی محصولت رو چطو عکاسی کنی به “محصولاتمون رو چطور عکاسی کنیم ” سر بزن.